Tandarts-patiënt relatie
Leer waarom sommige patiënten niet kunnen stoppen met vragen stellen en hoe u de controle over het gesprek terug kunt nemen.
10 minuten lezen
Vroeger geloofde men dat tandcariës een definitieve aandoening was die volledige chirurgische verwijdering van het rotte weefsel en restauratie van de tand vereiste. De zogenaamde “drill and fill”-benadering pleitte voor het verwijderen van al het carieuze glazuur en dentine (zowel vast als zacht), waarbij gezond tandweefsel werd meegenomen en de tandstructuur werd verzwakt. Bovendien zouden de meeste restauraties uiteindelijk vervangen moeten worden, waardoor de patiënt gevangen zou raken in een levenslange cyclus van herhaalde restauraties.
Bij pediatrische patiënten kan deze invasieve restauratieve behandeling bijzonder pijnlijk zijn. Er is een bewezen verband tussen negatieve ervaringen met de tandheelkunde – met name in de kindertijd – en het ontstaan van tandartsangst, waarbij pijn de centrale factor is in veel van dergelijke ervaringen.1,2 Bij wel 33% van de kinderen en adolescenten leidt tandartsangst ertoe dat jonge patiënten een groter risico lopen op tandartsontwijking en slechtere mondgezondheidsresultaten.2,3 Als gevolg daarvan kunnen ze later meer invasieve behandelingen nodig hebben die hun angst alleen maar zullen versterken.
Minimale interventie tandheelkunde (MIT), een inherent kindvriendelijke benadering, heeft aangetoond dat het de mondgezondheidsresultaten, de tevredenheid van de patiënt en de kosteneffectiviteit kan verbeteren, terwijl de angst en de pijn bij kinderen kan worden verminderd.5,6
Registreer en
krijg volledige toegang tot: